maandag 27 juni 2016

Gerontocratie

Toen ik van de HBS kwam (HBS? wat is dat ook al weer?) was de gemiddelde levensverwachting van de mensen in Nederland en de meeste andere rijke landen iets van 60 à 65 jaar. Dat was gunstig voor de pensioenen vermoedelijk, want gemiddeld konden werknemers maar korte tijd van hun pensioen genieten. Zoiets als mij vader die stierf toen hij 69 was.
Sindsdien is de gemiddelde levensverwachting gestegen tot iets in de buurt van de 80 à 85. Dat wordt algemeen beschouwd als een groot goed. Maar het heeft gevolgen. Neem nu ons zelf: we kochten in 1977 een huis dat goed beschouwd niet veel meer dan een bouwval was. Een aannemer die we daar naar vroegen zei: het huis is niet veel waard, maar de grond... Met dat in het achterhoofd kochten we het huis en de grond. En mijn schoonouders kwamen onze aanwinst bekijken, Ze schudden bedenkelijk het hoofd: kind waar begin je aan?
We begonnen natuurlijk toch en leefden 25 jaar gelukkig verder. Ons huis was de beste plek ter wereld.
Toen zocht onze dochter een nieuwe woonstee. Ze vond een oude boerderij en toen we kwamen kijken hadden we het gevoel: nou, voor de paarden is er in ieder geval een geschikte plaats, maar voor de mensen (het gezin bestond inmiddels uit vijf en soms zes personen)... ?
Ik betrapte me erop dat ik dacht: waar beginnen ze aan? Op dat moment zag ik het nieuwe huis niet als een fantastische uitdaging maar als een geval dat dagelijks onderhoud behoefde. En niet zo maar een beetje onderhoud, met een heg van misschien wel tweehonderd meter langs de weg betekende dat veel onderhoud., jaar in jaar uit.
Het is duidelijk, naarmate je ouder wordt verandert je perspectief. Je wordt voorzichtiger, denkt minder aan de toekomst en de uitdaging van het leven, je denkt maar aan de moeilijkheden van het nu die samenhangen met je veranderde perspectief.
Je denkt meer aan het verleden en hoe je denkt dat het toen was. Het was toen natuurlijk niet zo als je nu denkt dat het toen was juist omdat je perspectief op het leven anders was.
En daaraan moet ik dan denken als ik de uitslag van het referendum in Groot Brittannie zie. Gelet op wat we nu weten zou de Engeland voor Europa en de Europese Unie gestemd hebben als de gemiddelde levensverwachting in Engeland beneden de 70 was geweest.
Een jonge Britse zei het heel pregnant: 'De mensen van 90 die maken onze toekomst kapot.'
Een beklemmende gedachte: drie kwart van de jongeren stemt voor Europa: daar zien ze hun toekomst: de banen, de vernieuwing en werk. De ouderen die de risico's niet  meer aandurven bepalen dat die toekomst wordt afgesneden.
Waarom moeten we ook weer steeds ouder worden?  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten