Gedigitaliseerd

De telefoon ging en toen ik hem op nam hoorde ik de bekende stem van de buurman:
Jaap, kun je even helpen, mevr C. heeft iets met Samsung en ik begrijp er niets van.
Nu geeft de buurman die wel in staat is zijn email te verzorgen, via het internet het verloop van zijn vermogen bij te houden en de betaalkaart uitgaven van zijn vrouw te volgen me vaak het gevoel dat hij wat koketteert met zijn digitaal analfabetisme. Het kan ook zijn dat hij probeert te voorkomen dat hij voortdurend te hulp wordt geroepen bij dingen waar hij geen zin in heeft. Aan de andere kant blijken de opgaven waarvoor men in deze digitale wereld wordt geplaatst niet altijd vanzelfsprekend te zijn.
Dus ging ik toch maar kijken wat het probleem was.
Mevr. C. had met haar man - die overigens in de discussie geen enkele rol speelde - een nieuwe televisie gekocht, zoals u kunt bevroeden van het merk Samsung. Het was een toestel dat viel in een cash-back actie van het wereldbekende merk. Maar om van die aanbieding gebruik te maken moest mevr C. zich registreren bij Samsung en het uitgeprinte bewijs van de registratie samen met de aankoopbon en de barcode van de verpakking opsturen.
Het was, had de man in de winkel gezegd, allemaal zeer eenvoudig.
Omdat mevr C. geen printer heeft had ze zich tot de buurman gewend, maar die had het probleem zoals we zagen inmiddels aan mij gedelegeerd.
Daar zat ik dus, volgde de instructies op en al gauw kwamen we op het punt dat mevr C. een wachtwoord moest bedenken. Het bedenken van een wachtwoord blijkt een penibele zaak. We hoorden onlangs al iemand die de toegangscode tot haar ipad kwijt was zeggen dat het misschien wel 'moos' was, want ze gebruikte altijd 'moos'; alleen: voor de ipad was dat niet zo' n voor de handliggende oplossing omdat de toegangscode voor de ipad bestaat uit 4 cijfers.
We slaagden erin een redelijk wachtwoord voor mevr C. te maken en completeerden de registratie. Om de registratie te af te ronden kreeg mevr. C. een email toegestuurd dat ze moest bevestigen om aannemelijk te maken dat ze inderdaad zichzelf was.
Het was te verwachten was dat de email binnen zou komen op de computer van mevr. C.
Oh, zei mevr. C., als ik dat geweten had, zou ik mijn laptop al gestart hebben, want dat duurt altijd wel even.
Ze verdween naar haar eigen woning.
Ik waarschuw wel als ik zover ben, zei ze nog.
De buurman en ik keken elkaar aan en wachtten geduldig. Na een kwartier was ons geduld op en belden we aan bij mevr. C.
Bij mevr C. stond de laptop op tafel. Hij was via een kabel verbonden met een router onder de nieuwe televisie.
Kijk, zei de buurman, dit is hem nou.
Ik keek en zag dat het een mooie tv is.
Ik richtte mijn aandacht op de laptop.
Op het scherm herkende ik het moeizame opstarten van Windows XP. Het was duidelijk een oud beestje. Zo oud dat het eigenlijk al nergens meer op reageerde. Ik zette hem uit en startte opnieuw.
Hij is wel een beetje langzaam, he?
Ik kon niet anders dan bevestigen, en besloot het advies te geven om een ander besturingssysteem te gaan gebruiken.
Mevr. C. was het met me eens, maar ze zou een nieuwe computer kopen, al zag ze er wel tegen op aan iets nieuws te beginnen.
Inmiddels was de laptop opgestart en kon mevr. C. haar email bevestigen.
We gingen nu naar mijn computer en wikkelden de de cash-back aanvraag verder af.
Heel eenvoudig zei de winkelier, maar die hield geen rekening met de mate waarin de klant digibeet was.