Regels

Mijn indruk is eigenlijk dat in de V.S. - ondanks de claim van vrijheid - de regeldichtheid minstens zo groot is als in Nederland, waar iedereen klaagt over de vele regels en de overheid al zolang ik me kan herinneren probeert de regeldruk te verminderen.
Regels zijn onvermijdelijk, dat is duidelijk. Een samenleving zonder regels is ondenkbaar. Maar in deze omgeving lijkt de regelgeving zo nu en dan uit de hand te lopen. We komen de regels in de eerste plaats tegen in het verkeer. Magnolia Bay Circle bijv. is een voor Nederlandse begrippen ruime weg rondom deze enclave van naar mijn schatting iets van driehonderd à vierhonderd woningen. De weg is afgesloten van de doorlopende Military Trail met een hek, zodat alleen bewoners, hun gasten en het onderhoudspersoneel deze weg berijden. Op de Magnolia Bay Circle (M.B.C.) die ongeveer een mijl lang is mag niet harder gereden worden dan 20 mijl/h (ca. 32 km/h). Naast de rijweg is een betonnen voetpad van bijna twee meter breed, van de rijweg gescheiden door een groenstrook. Een ideale omgeving om kinderen te laten spelen, hoewel ik ze dat nog niet heb zien doen.
Op de M.B.C. komt een aantal doodlopende straten uit, een soort inhammen op de cirkel, met ongeveer hetzelfde wegprofiel als de M.B.C. zelf. De bewoners en andere gebruikers van deze inhammen die de M.B.C. op willen, hetzij naar links, hetzij naar rechts moeten desondanks op de zeer overzichtelijke T-kruisingen stoppen voor een stop bord, Dat nu lijkt met onze Nederlandse ogen lichtelijk overdreven.
Hetzelfde geldt voor de ruime parkeerterreinen rond de verschillende winkelcentra, de Malls, etc. Als we vanaf onze parkeerplaats bij Barnes en Noble (boekwinkel) weer terug naar de weg willen, passeren we vier van deze stopsignalen. Hardrijden is er hier echt niet bij.

Het verdient aanbeveling de regels niet al te veel te trotseren: handhaving (law enforcement) is hier geen dode letter. Dat ondervond de visser John Yates die in de Golf van Mexico 72 ondermaatse Red Groupers bij zijn vangst bleek te hebben (hij had ze moeten teruggooien). De inspecteur was verbonden aan de 'Florida Fish and Wildlife Conservation Commission' en deze was gemachtigd door de 'National Fisheries Service'. De ondermaatse vissen werden in een aparte kist gedaan en Yates werd verboden ze aan te raken. Maar toen Yates eenmaal terug was en de autoriteiten de illegale vangst als bewijsmateriaal in beslag te nemen, bleek dat een van Yates' bemanningsleden de vissen te hebben vervangen door legale exemplaren. Het bewijsmateriaal was verdwenen. Het werd een federale rechtszaak, waarbij Yates werd beschuldigd van het overtreden van de Sarbanes-Oxley Act uit 2002.
Het opmerkelijke van het toepassen van deze wet voor de acties van de visser is dat de wet indertijd werd ingesteld naar aanleiding van de corruptie schandalen bij bedrijven als Enron, Tyco International en World-Com. De bedoeling was om het vernietigen van bewijsmateriaal in de vorm van documenten etc. in deze grootschalige fraude zaken te voorkomen. Bij twee lagere rechtbanken werd Yates al veroordeeld tot 30 dagen gevangenis straf en drie jaar vissen onder toezicht. Maar nu heeft deze zaak dus het federale hoog gerechtshof bereikt. Yates riskeert een gevangenschap van 20 jaar. Zoals de openbare aanklager aangaf: het gaat niet meer om de kleine vis, maar om het verduisteren van bewijsmateriaal.
Wellicht is niet alleen de regelgeving zo nu en dan wat overdreven, maar is ook de law enforcement zo nu en dan wat buiten proporties.