Spencer en Trent hadden enige moeite de vreemde mensen die wij zijn te accepteren, maar op zondagmorgen op weg naar het schilpadden opvangcentrum aan US1 leken ze het al gewoon te vinden dat we meegingen. Zelfs werd ik geaccepteerd als paard om een van de twee hoog genoeg op te tillen om in de bak met een schildpad te kijken.In het centrum worden schildpadden opgevangen die zichtbaar beschadigd zijn; uit de gegevens die bij de zwembakken staan, lijkt het of de beschadiging meestal veroorzaakt wordt door de plezierjachten. Hun schroef hakt lelijk in in het rugschild, maait hier en daar een poot af of iets dergelijks. De schildpadden worden aangetroffen door passanten die de dieren dan hier afleveren. In het centrum krijgen de dieren een naam, ze worden medisch onderzocht (er is een operatiekamer) en behandeld met veelal antibiotica.
Het is duidelijk een goed doel. Niet alleen gezien vanuit het gezichtspunt van de behandelde schildpadden, maar ook als je let op de educatieve waarde van het centrum, want natuurlijk is er bij de eigenlijke opvang een afdeling met materiaal over alle belangrijke zeedieren in deze omgeving en een winkel waar je speelgoed zeedieren in alle mogelijke afmetingen kunt krijgen. Trent ging voor de dolfijn en Spencer nam een haai. Minstens voor hen is de vorm van de zeedieren nu vertrouwd.Vermoedelijk herkennen ze nu schildpadden, dolfijnen en haaien als verschillende dieren.
De capaciteit van het opvangcentrum - gelet op wat wij daar aantreffen - lijkt iets in de buurt van vijfentwintig à dertig schildpadden. Ik vra
ag me af hoeveel schildpadden worden niet meer bijtijds aangetroffen in een omgeving waarin steeds meer motorjachten de fraaie Intracoastal Waterways bevaren. De economie groeit weer uiteindelijk. Het hele ecosysteem wordt afgebroken, maar in ieder geval worden enkele schildpadden gered.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten