Reacties

Ik heb de wellicht onhebbelijke gewoonte volstrekt onbekende mensen aan te spreken bijv. in winkels. Dat leidt soms tot verrassende reacties.
In een modezaak stond een dame een rode omslagdoek te passen terwijl ze zichzelf in de spiegel bekeek. Ik kon het niet nalaten:
die doek staat u veel beter als u er vriendelijk bij kijkt.
De dame keek me schattend aan: meneer het is een ernstige zaak, want het is crisis. Ik moet op de kleintjes letten.
Het was een tamelijk grote omslagdoek, dat wel.
Bij Waanders in de Broeren in Zwolle kwam een dame naast me staan. Voor ons lag de nieuwe roman van Donna Tartt: Puttertje. De dame pakte het boek taxerend op en legde het toen weer neer. Ik zei:
Eigenlijk is het onverantwoord zulke dikke boeken te schrijven.
Och antwoordde ze:
Als ik zo' n boek koop snij ik het over de rug in twee delen. Dat heb ik ook gedaan met dat boek van Geert Mak: Europa. Toen kon ik de eerste 500 bladzijden gemakkelijk lezen. Daarna de rest. En zo heb ik het ook uitgeleend aan een vriendin. Die vond dat zeer praktisch. Daarna heb ik de twee helften tegen elkaar in de kast gezet.
Het leek mij ook een praktische oplossing, al moet ik nog een drempel overwinnen voor ik een boek moedwillig beschadig. Maar 't Puttertje is inderdaad wel erg dik.