Kunst

Ik geef onmiddellijk toe: onder omstandigheden  ben ik een echte cultuurbarbaar. Anders gezegd onder omstandigheden is mijn waardering voor moderne kunst ver onder de maat. Misschien heeft het wel iets te maken met wat Ben ooit zei: kunst heeft iets te maken met kunnen, je moet iets kunnen wat een ander niet kan voordat je kunt spreken van kunst. Hoe het ook zij: na ons bezoek aan het Museum + galerie Van Lien in het voormalige gemeentehuis van Fijnaart was ik niet erg onder de indruk. Het museum stelde op drie verdiepingen het werk ten toon van drie kunstenaars. Schilderijen van Erik Oldenhof die geometrische figuren à la Mondriaan had gemaakt; grafiek van Bob Bonies en André van Lier met objecten; deze laatste waren hoofdzakelijk uitdrukkingen van het hexametrische vouwlijnen systeem: een ellips die met zes lijnen in wisselende objecten van bordkarton was geknipt (of gesneden natuurlijk), De grafiek van Bob Bonies bestond uit schilderijen met horizontale lijnen die door hun onderlinge afstand lichtelijk psychedelische effecten veroorzaakten. Maar toen we drie van die zalen hadden door gelopen kon ik de associatie met de vader van Wallander niet kwijt. De vader schildert iedere dag het zelfde landschap, dag in dag uit jaar in jaar uit, een uiteindelijk zeer ontmoedigend werk. Een grote verscheidenheid aan werk zei een van de dames die een toezichthoudende rol leek te vervullen. Terwijl ik eigenlijk het gevoel had dat het allemaal hetzelfde genre was: geometrische figuren al dan niet in kleur.
En dan dringt zich toch weer de vraag op: wat is kunst? De eis van Ben dat je er iets voor moet kunnen, is dan niet geheel bevredigend. Ik neig ertoe te zeggen dat kunst is, wat als kunst wordt gepresenteerd. De man die zich schuldig verklaarde (sic!) aan deze uitstalling en die de galerie opende vertelde dat hij al vijftig jaar leefde in de wereld van de kunstenaars. Het klonk of dat een argument was voor iets, al is me niet geheel duidelijk voor wat. Maar hij heeft er ongetwijfeld meer verstand van dan ik.