zaterdag 19 januari 2013

Orlando

We waren al eens eerder in Orlando geweest. Een groot vliegveld, als je op de kaart kijkt dan blijkt het vliegveld vier uitlopers heeft. Dat verklaart min of meer de ervaring van die eerste keer dat je na aankomst met een treintje naar de uitgang wordt gebracht, waar je dan voor de tweede keer je koffers moet zien te pakken te krijgen. Ik hechtte dan ook geen bijzondere betekenis aan de aanduiding op ons vliegticket: Orlando Sanford. Dat zou wel een van de vleugels van het vliegveld zijn. Een kleine misvatting. De reis verliep opvallend voorspoedig. Van Amsterdam tot Groenland hadden we forse wind achter en dat merkten we: we kwamen een uur voor de geplande tijd aan op Sanford. We kwamen vrij gemakkelijk door de immigratie. Er waren 18 loketten open en werden door twee vrouwelijke beambten verdeeld over de verschillende loketten, paspoorten, vingerafdrukken en irissen gecontroleerd en toen door naar de douane die steekproefsgewijze de koffers door de rontgen haalde en onze koffers oversloeg. Om drie uur stonden we buiten. Maar wat nu? We hadden onderweg geen sms kunnen versturen dat we zo vroeg kwamen. En terwijl we voor de deur stonden reageerden Betty en Freerk niet op onze telefoontjes. We zaten, schreef Anneke, in het bezoekerscentrum. Na een drie kwartier kregen we een sms van Betty dat ze op het verkeerde vliegveld waren; na nog enige tijd een telefoontje van Freerk dat ze er inmiddels achter waren waar wij geland waren. Nog een twintig minuten... Toen we eenmaal in de auto zaten bleek dat Sanford zo'n veertig kilometer noordelijker ligt dan het andere vliegveld, de weg terug naar Palm Beach Gardens duurde nu een uur of drie, waarbij we eerst weer door de buitenwijken van Orlando moesten. En blijkbaar moest iedereen op dat moment de weg op. Het was verbazend druk. Toen we thuis kwamen, had Freerk inmiddels 7 uur achter het stuur gezeten en wij? We waren blij dat we over waren.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten