maandag 21 januari 2013

Greatgrandpa

Ik ben overgrootvader, hoewel er geen bloedverwantschap bestaat tussen mij en mijn achterkleinkinderen. Maar de relatie wordt zeer duidelijk als ik Freerk zie opereren als grootvader. De tweeling, Trent en Spencer, was dit weekend hier. De jongens volgden Freerk waar hij ook heen ging en Freerk toonde een eindeloos geduld, een geduld dat ik in andere situaties weleens heb zien ontbreken. Tot de woorden die de kinderen lijken uit te spreken - ze praten nog niet - behoort ook opa. Ons keken de kinderen met gepast wantrouwen aan, Spencer begon zelfs te huilen als ik in de buurt kwam. Maar aan het eind van de dag leek Trent toch zoveel vertrouwen te hebben gekregen dat er weliswaar op afstand een lachje in mijn richting afkon. Voor de lunch van gisteren en voor de nodige beweging van de tweeling gingen we naar de Mall. Daar kunnen de jongens rondlopen zonder onmiddellijk uit het zicht te verdwijnen. En ziet na verloop van tijd en bij een toenemende vermoeidheid liet Trent zich optillen en op mijn schouders zetten. Ik had blijkbaar voldoende vertrouwen gewonnen. De reis naar de Mall liet trouwens zien dat (over)grootvaders maar een ondergeschikte rol vervullen in de wereld die draait om de kinderen. Freerk en ik werden samengeperst achter de achterbank, een ruimt die - nadat de kinderen in hun reisstoeltjes waren geinstalleerd op de achterbank - alleen bereikbaar was via de achterdeur. Armen en benen moesten zorgvuldig opgevouwen worden en dan nog was het comfort zeer beperkt. Maar zoals Freerk constateerde de rol van grootvader heeft het voordeel dat er iedere keer weer een moment komt dat je de verantwoordelijkheid voor de kleinkinderen kunt overdragen aan de ouders.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten