Buren

Het is langzamerhand geen geheim: de gemeenschap die ons dorp is, veroudert. In dat opzicht verschilt ons dorp niet van de situatie in het hele land. Van belang is daarom dat er in ons dorp ook inderdaad een gemeenschapsgevoel bestaat. Dat komt natuurlijk naar voren in een periode als deze. Anneke ligt het grootste deel van de dag op bed, zodat ze voor haar verzorging aangewezen is op hulp. Ze kan zelfs het bed niet uit om de deur open te doen voor bezoekers. Aangezien de hulp voornamelijk van mij moet komen zou ik ook aan huis gebonden zijn, ware het niet dat diverse buren hun hulp hebben toegezegd. We maken daar ruimhartig gebruik van. Zo zijn er twee buurvrouwen die niet alleen op de bel willen passen maar eventueel ook voor een maaltijd willen zorgen en er is een buurvrouw die aangeboden heeft de was te strijken. Dat geeft me de mogelijkheid om boodschappen te doen en om mee te doen aan andere zaken die tot mijn verplichtingen horen. Zo kon ik gisteren op maandagmorgen een extra reisje naar Den Haag maken voor een belangrijk gesprek van Cobie met haar arts. Omdat er op dat traject nog wel eens treinen uitvallen, nam ik het zekere voor het onzekere en ging met de auto. Toen ik om kwart over acht vertrok dacht ik ruimschoots op tijd te zijn. En ik vertrouwde op mevr. M. die omstreeks half tien de ziekenzorg op zich zou nemen. Ik was goed en wel op weg op de A16, toen via de radio een file van 8 kilometer werd aangekondigd voor de Brienenoordbrug als gevolg van een ongeluk, maar alle rijstroken waren inmiddels weer vrij werd er aan toegevoegd. Desondanks kwam ik voorbij Dordrecht toch min of meer vast te zitten. Het doet een beetje denken aan onze economie. jarenlang leven we met een begrotingstekort en dan komt de VVD die hard op de rem trapt, zodat de economie jaren nodig heeft om weer op gang te komen. Mijn vertraging duurde in dit geval totdat ik op de A13 in de buurt van Delft was. En uiteindelijk kwam ik net op tijd - vijf minuten voor tienen - aan bij het huis van Cobie.