Op dinsdag waren onze Engelse buren alweer verdwenen, sindsdien staat hun huisje leeg. Op woensdag was er een Indonesische maaltijd in het restaurant van de camping. Tijdens deze maaltijd waarvan 58 mensen mee-aten maakten we wat beter kennis met onze buren: Piet en Thea uit het huisje naast ons en Peter en Diane die met een caravan een eindje verderop staan. Piet hoopt nog eens helemaal met de fiets de camping in te rijden maar het is hem tot nog toe niet gelukt door de steile helling van het laatste stuk.
Gisteravond tegen zeven uur was ik bezig met de voorbereiding van de maaltijd toen uit de donkergrijze wolken die steeds dichterbij kwamen gerommel weerklonk. Er was een onweer in aantocht, maar de temperatuur was hoog en er was geen wind; we konden gewoon toekijken hoe het onweer over het dal voor ons langs trok. Het bleef zelfs nagenoeg droog. Ondertussen was al wel te zien dat na de blauwe lucht die volgde op de onweersbui een nieuwe bui zich aan het vormen was, of misschien was hij er al wel en was hij alleen nog maar ver weg. Terwijl we nog naar de lucht stonden te kijken kwam een man langs om bij ons eens polshoogte te nemen, voor als de volgende bui echt hevig zou worden. Hij constateerde dat het huisje naast ons leeg stond, zodat hij met zijn partner daar wel op het balkon kon schuilen als het nodig was. Hij bivakkeerde in een lage tent.
Enfin een goed uur later bereikte de bui onze heuvel met wat meer geweld dan de eerste. Hij werd zelfs vergezeld door een hagelbui. En hoewel sommige hagelkorrels al aardige afmetingen hadden, was er niets om ons zorgen te maken. En terwijl de bui verder trok kwamen de bewoners van de huisjes weer naar buiten en verzamelden hagelstenen om te laten zien hoe groot ze wel waren. Ondertussen scheen de maan in het eerste kwartier door het nieuwe gat in de wolken. Een ieder liep nog steeds bloot en er was geen wind. Het was duidelijk nog steeds warm.
Aan de wolken achter het gat was overigens wel te zien dat er nog meer buien op ons af kwamen. En inderdaad weer een uur later het was inmiddels elf uur en we stonden op het punt naar bed te gaan. Begon het onweer opnieuw, nu met een vrijwel onafgebroken ontlading van lichtflitsen. Op het dak van ons huisje harde klappen: alsof iemand met stenen gooide. Wel dat was ook zo, alleen was er niet iemand. Het was het weer. Het weer smeet nu met echt grote hagelstenen. Toen ook deze bui voorbij was zaten er vele butsen in het dak van de auto. Op de foto hierboven een van de stenen die op onze veranda terecht kwam.
Vanmorgen bleek natuurlijk dat de meeste auto’s schade hadden opgelopen. Op die van mij zie je het beter omdat die licht zei Piet. Onderweg naar de ingang passeerden we de caravan van Peter en Diane: hebben jullie nog schade? Ja er is een hagelsteen dwars door de ruit van de caravan heen gegaan. We bewonderden de schade en zagen ondertussen om ons heen dat hun caravan niet de enige was met moeilijkheden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten