Mulhouse

Op het eerste gezicht is Mulhouse een plaats als elke andere; hij maakt deel uit van de Elzas en heeft alleen al daarom de wisseling van de macht van Duitsland en Frankrijk moeten ondergaan. Alleen daarom al zou de geschiedenis van de stad in de laatste anderhalve eeuw rumoerig kunnen worden genoemd. Maar Mulhouse wordt al genoemd in 803 als een vrijplaats en is sindsdien een zelfstandige staat gebleven tot hij in 1798 door Frankrijk werd genaast. Een deel van die zelfstandigheid had Mulhouse te danken aan het feit dat het deel uitmaakte van de Zwitserse stedenbond.
Voor mij het meest opvallende was dat het stadhuis - tegenwoordig museum - er nog steeds uitziet zoals het in de 16e eeuw werd gebouwd. Oorlogen van 1870, 1914 en 1940 zijn er overheen gegaan zonder veel schade toe te brengen. Alleen een verdwaalde Amerikaanse bom raakte op 3 augustus 1944 een deel van het complex naast het stadhuis. De balken in het oude stadhuis stammen dan ook nog uit 1510. De gevel is later geverfd zodat het geheel een trompe l'oeil is geworden: het lijkt opgetrokken uit grote natuursteen.
Eveneens opmerkelijk is dat de kerk schuin tegenover het stadhuis niet église wordt genoemd maar temple. Dat accentueert het feit dat Mulhouse zonder enig geweld in de 16e eeuw protestant is geworden. "Mulhouse ging katholiek slapen en werd protestant wakker."
Vlak naast het centrum staat de Eurotoren, waar bovenin zo bleek een restaurant is. Toen we ons daar hadden genesteld bleek dat ons tafeltje - uiteraard samen met de rest van het restaurant rond draaide en ons achtereenvolgens een uitzicht gaf op de oude stad, de bergen van het Zwarte Woud, een brede vlakte, en de Vogezen. Het weer was ideaal om schitterende lichteffecten te geven van de laagstaande zon over de Vogezen en tegen het Zwarte Woud.
We draaiden in iets meer dan een uur helemaal rond. Bijna voldoende tijd om te eten. Toen we weer beneden stonden begon het te regenen, dat was pech, maar het gaf een fraaie regenboog.