We startten met Anneke aan het stuur in onze auto met Free als passagier en ik in de auto van Adri met Adri als passagier. Na Orleans stopten we en wisselden we: Free reed de auto van Adri rond Parijs en ik die van ons. Ook nu had ik Adri naast me zitten. Uit wat ik inmiddels gehoord had bleek dat de absence van Adri zeker een minuut of tien geduurd had voordat ze weer begon te reageren op haar omgeving. De artsen namen de zaak zeer serieus en onderzochten Adri zorgvuldig. Haar bloeddruk en haar hartslag waren normaal, maar ze was behalve moe ook ieder ogenblik duizelig. Dat was een van de redenen waarom ze de vlucht met het vliegtuig niet had willen maken. Ze was gevoelig voor luchtziekte. Een erfelijke kwestie lijkt het, want de meeste kinderen van onze ouders hebben last van zeeziekte en eventueel luchtziekte. Blijkbaar fungeren de evenwichtsorganen niet erg goed. Dat had ik ook al eens gehoord als verklaring voor mijn eigen zeeziekte indertijd. Tegelijkertijd drong zich echter ook een soort verklaring voor de huidige conditie van Adri aan me op. Uit mijn eigen schooltijd - zolang is dat al geleden - herinner ik me dat ik periodiek oververmoeid was. en dan een paar dagen thuis moest blijven om misselijkheid en duizeligheid te verwerken. Ik was bij ons thuis niet de enige. Later ontwikkelde zich dat tot periodieke migraine aanvallen. Zou Adri ook in de eerste plaats oververmoeid zijn geweest?
Bij de parkeerplaats ten noorden van Parijs wandelde Adri voorzichtig aan mijn arm naar binnen en liet zich door Free een lunch klaarmaken. Ik liep vlak achter Free met een bord met eten en Free liep naar de kassa waar niemand voor haar stond. Het was de kassa waar ze alleen met een betaalkaart kon betalen. Die had Free niet en ik bood aan haar eten ook te betalen. De kassière die vermoedelijk niet onmiddellijk in de gaten had dat Free en ik samen reisden, vond dat een wel zeer genereus gebaar. Ik kon niet meer stuk. Toen na de maaltijd Adri naar het toilet wilde maar opzag tegen de rij die daar voor de deur stond deed ik een beroep op mijn nieuwe vriendin. Die loodste Adri met voorrang naar het toilet en bracht haar ook weer netjes terug. Ze werd beloond met kussen op beide wangen!
De volgende stop was Marke. Toe we daar aankwamen bleek Adri volledig uitgeput. Terwijl wij koffie dronken bleef zij in de auto liggen. We besloten naar het dichtstbijzijnde hotel te gaan. En daar nog een nacht over te blijven. De volgende morgen, het was inmiddels zondag gingen we naar ons huis. Daar rustten Adri en Free een tijdlang voor ze uiteindelijk het laatste stuk naar Heiloo reden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten