Adri belde op woensdag zelf dat ze een absence had gehad en dat ze daarvoor in het ziekenhuis was geweest, maar daar was niets geconstateerd dus nu was ze weer terug. Maar Free en zij hadden besloten op vrijdag terug te gaan, omdat het zaterdag zwarte zaterdag was. Die laatste toevoeging was curieus tenzij Free en Adri de terugreis in een dag zouden doen, wat onaannemelijk leek. De stem van Adri klonk daarbij wat onzeker. Het geheel gaf me een wat onbehaaglijk gevoel.
Het leek me verstandig dathet telefoontje van Adri door Free was geïnitieerd. Dan klonk het minder verontrustend.
De volgende dag bleek dat er door Thomas contact was geweest met Ankie. Thomas was zeer ongerust over de toestand van Adri. Maar hij was er niet in geslaagd om Adri en Free er van te overtuigen dat de beste manier om naar huis te gaan was om met het vliegtuig vanuit Bergerac naar Rotterdam te gaan. Ik besloot Benna te bellen en eens na te gaan of en hoe ik Adri en Free tegemoet zou kunnen gaan. Het bleek dat er een goede trein verbinding was naar Le Mans. Als Free en Adri daar aan het station zouden kunnen komen... Maar Thomas zei desgevraagd dat er in de auto van Adri en Free geen plaats was voor een derde persoon. Schildersezels en stoeltjes namen teveel plaats in. Het leek me niet zo'n sterke argumentatie: stel dat er echt iets mis ging, wat moest er dan uiteindelijk met die spullen gebeuren?
Maar er waren nog enkele alternatieven. Een ervan was dat Anneke en ik samen naar het zuiden zouden gaan en Free en Adri daar ergens op zouden vangen. Desnoods kon dan een deel van de bagage over geheveld worden naar onze auto. Daarvoor was het nodig dat we wisten waar Adri en Free zouden zijn en dat ze wisten dat ze op ons moesten wachten. Weer contact met Thomas. Maar zijn adviezen waren niet erg bemoedigend. Hoewel de route die ze van plan waren te gaan overeen kwam met wat ik verwachtte, meenden Adri en Free dat ze zich wel zouden redden. Ze zouden de reis in vier dagen doen. Dat betekende ongeveer 250 km per dag.
Vrijdag om drie uur belde Free, ze zaten in de Lion d'Or in Chateau-Renault en aangezien iedereen vond dat het beter was dat we ze tegemoet zouden komen...
Ik moest nog even overleggen over hoe we het precies zouden doen en vroeg of Free daar nog een dag kon blijven. Maar dat wist ze niet. Dus gaf ik aan dat we naar hen toe zouden komen. Ik zou nog contact opnemen.
Om half vier zaten Anneke en ik in de auto. Toch een beetje met een gevoel van déjà vu...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten