woensdag 1 juni 2011

Lamp

Onze huiskamer werd verlicht door twee staande lampen. Vroeger zou je ze mogelijk hebben aangeduid met schemerlampen. Maar echt schemeren kun je hier niet bij. De beide lampen hebben een halogeen gloeilamp van 300 W. Ze moeten zorgen voor de algemene verlichting en daar zorgden ze dan ook voor. Toch geven ze maar beperkt licht in de hoek waar wij meestal koffie drinken en lezen: bij het raam. We hebben dus een tijdlang rondgekeken naar een lamp die zou passen bij onze ideeën en toen we die vonden hebben we hem zonder verder veel na denken besteld. De lamp kon bevestigd worden aan het lichtpunt, waaruit al sinds we hier wonen twee draadjes uitnodigend uitsteken. de lamp was niet in voorraad en werd besteld. Meestal, werd ons verzekerd, duurde de levering niet langer dan een week. Dus toen hij er zes weken later nog niet was hebben we enige druk uitgeoefend op de leverancier en ziet: vorige week vrijdag werd ik gebeld dat de lamp was aangekomen. Ondertussen had ik wel even mijn gedachten laten gaan over de vraag of de bevestiging van deze lamp wel zo eenvoudig was als ik me in eerste instantie had voorgesteld. En inderdaad toen ik de lamp opgehaald had en uitgepakt bleek dat de bevestiging niet zomaar kon plaats vinden aan de aansluitdoos in het plafond. Ik moest twee gaatjes boren in het plafond. Ik besloot dat uit te stellen tot de volgende ochtend.

Zaterdag moest Anneke naar Zundert; ik bracht haar weg; op dat moment verwachtte ze dat ze wel met iemand mee terug kon rijden. Dus ik had voorlopig de tijd en deed boodschappen bij Dirk van den Broek, waar ik toch in de buurt was. Toen die waren uitgepakt reed ik door naar de gereedschapszaak voor twee nieuwe betonboortjes. De beste die je hebt zei ik tegen de man van de winkel. Hij zei: meneer dit zijn de beste, maar als u echt in hard beton moet boren, zou u eigenlijk niet met een gewone klopboor moeten werken, maar met een slagboormachine...

Ik besloot, het ging uiteindelijk maar om twee gaatjes van zes mm, het desondanks maar te proberen met mijn oude klopboormachine. Toen ik thuiskwam registreerde ik nog wel, dat het feest was in onze winkelstrip, want die bestaat 50 jaar, maar ik stond er nauwelijks bij stil. En toch: onze buurvrouw zou meelopen over de catwalk, om jurken te showen. Mijn belangstelling was echter beperkt, mijn gedachten waren al bezig met het beton. En dat bleek hard genoeg. Toen ik tien minuten had staan boren, was mijn ene gaatje ongeveer 1 cm diep en de boor al aardig heet. Het andere gaatje gaf niet veel meer succes. Ik verving het boortje, en inderdaad na ongeveer drie kwartier liep het zweet me langs de rug en had ik twee gaatjes van ongeveer twee cm diep. Mijn pluggen waren ongeveer vier cm lang. Een technisch dilemma: terug gaan naar de winkel? Zou ik een slagboormachine kunnen lenen? Of zou ik nog een tijdje doorgaan met de klopboor? Of, en dat was natuurlijk een andere mogelijkheid, zou twee centimeter misschien diep genoeg zijn? Zo zwaar was die lamp niet. Ik nam een plug en een schroef en testte de bevestiging: dat zou moeten lukken. Ik klom voor de zoveelste keer mijn trap op, drukte de pluggen in de gaatjes, knipte ze op lengte en... toen ging de telefoon. Nu had ik die op dat moment in het borstzakje van mijn overhemd, dus ik kon er gemakkelijk bij. Anneke: kun je me toch straks ophalen? Ok.

Ik ging de trap weer af, legde mijn telefoon even op de vensterbank, want in mijn borstzakje konden nu de schroeven die ik nodig had om de lamp te besvestigen. Daarvoor controleerde ik eerst of de schakelaar wel uitstond: schakelaar omzetten, trap op, spanning testen. Omdat de zon op de voorgevel stond - een van de redenen waarom het tamelijk warm was - kon ik niet goed zien of het lampje van de spanningszoeker brandde. Ik had nog een andere, trap af, trap weer op. Ja er was spanning, trap af, schakelaar omgezet. Nu met de lamp naar boven en eerst de beide draden vastmaken. Ik stak de zwarte draad in het kroonsteentje... telefoon. Mijn lamp zou wel even blijven hangen aan die zwarte draad, nadat ik hem had vastgedraaid. Trap af: het naamplaatje dat ik had besteld lag klaar bij de firma op de Ginnekenweg. Trap weer op, de andere draad vast. Nu de rest van de lamp. En klaar was Kees. De lamp brandde zoals het hoort.

Ik ruimde mijn gereedschap en de trap weer op, besloot dat het genoeg was geweest en reed langs de Ginnekenweg om het naamplaatje op te halen. En reed door naar Zundert om wat te drinken en te lunchen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten