Freerk heeft met zijn vliegbrevet een aardige hobby. Dat merk je als je op zijn werkkamer hier in huis komt. Er ligt een complete vluchtsimulator klaar, met paddles voor onder het bureau en het stuurwiel dat aan het bureau wordt vastgeklemd. In de bijhorende programmatuur zijn alle vliegvelden in de omgeving verwerkt. Er is ook een kaart van Zuid-Florida waarop diezelfde vliegvelden zijn aangegeven; ze zijn voor de niet-ingewijden net zo moeilijk te lezen als zeekaarten. Ik heb al achter die simulator gezeten, maar moest constateren dat het stuurwiel niet zo gevoelig reageerde op pogingen om te stijgen of te dalen als ik hoopte. Dus op mijn eerste landing ging ik steeds heftiger op en neer totdat ik neerstortte in het zicht van het vliegveld.
De bedoeling was dat Anneke en ik ieder een keer met Freerk mee zouden vliegen, maar het kostte Freerk meer moeite dan hij had gedacht om een vliegtuig te reserveren. Uiteindelijk kreeg hij twee uur vandaag en vier uur zondag. Wij moesten maar uitmaken wie eerst ging. Rekening houdend met mijn verkoudheid die wellicht bij het stijgen of dalen extra druk op mijn oren zou zetten zou Anneke eerst.
Dus vanmorgen was Anneke om half 8 met Freerk op pad. Freerk keek een beetje bezorgd naar de lucht; hij zei: in die wolken wil je niet zitten als je vliegt. (Het waren van die wolken waarin ik trouwens ook niet zou willen zitten op de fiets.) Maar vanaf 8 uur keek ik dus naar de lucht en de over drijvende wolken. Als ze zouden vliegen moesten ze hier ergens over komen en hier was het mooi genoeg. Maar tegen negen uur kwamen ze weer terug: In de omgeving van het vliegveld was het eigenlijk één grote regenbui uit een lage donker grijze wolk.
Het was geen weer om flink te doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten