Als ik mijn eigen gedrag als uitgangspunt neem, is de mens in sterke mate een gewoontedier. Ik betrap me erop, dat, als ik regelmatig aanschuif voor een vergadering, ik de neiging heb steeds dezelfde plaats aan tafel te kiezen, als ik me regelmatig in een restaurant vertoon ik mijn vaste plaats probeer in te nemen. etc.
Als we van hier naar Benna in Frankrijk hebben we onze vaste stopplaatsen. Kalken op de heenweg en Nazareth op de terugweg. Dat is een overblijfsel uit de tijd dat onze kinderen nog klein waren en erop moesten toezien dat we regelmatig rust namen onderweg, dat is dus al bijna veertig jaar. We kennen het wegrestaurant bij Nazareth dus aardig goed, zonder te zeggen dat we ieder personeelslid daar kennen, want daar zit nogal wat verloop in. Dit keer kwam er een serveerster om onze bestelling op te nemen. Iemand met een verbazend opgewekte stemming, iets wat ons redelijk onbekend voorkomt in deze gelegenheid, waar het personeel meestal pas ontdooit als je ze vriendelijk toespreekt. Het brengen van de koffie duurde geruime tijd, hetgeen min of meer begrijpelijk is als je de afstanden in dat restaurant in aanmerking neemt, maar werd gebracht door een iets minder uitbundige serveerster. In al die jaren is een ding duidelijk: als je wilt afrekenen kost het enige moeite iemand te vinden die bereid is je geld in ontvangst te nemen. In dit geval ging het anders. Onze opgewekte serveerster stond plotseling naast onze tafel terwijl we de eeste slok van onze koffie nog moesten verwerken met de kassabon.
- Dat is €4,25, meneer, wilt u dat nu meteen afrekenen?
- Is dat iets nieuws?
- Ja, dan kunt u ook zo weglopen als u uw consumptie op hebt.
We keken enigszins verbaasd, maar ik betaalde, terwijl de opgewekte zei:
- Er zijn toch iedere keer mensen die weglopen zonder te betalen.
Ze liep naar het volgende tafeltje. Even later kwam ze terug:
- Ja meneer, het is een maatschappij waarin we leven. En het komt allemaal op mijn kassa en mijn rekening.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten