Latte's and Litterature heeft niet echt de inrichting en het karakter van wat je je voorstelt van een stamkroeg. Misschien moet je L&L wel beschrijven als een tearoom. Het is een onopvallende gelegenheid in de Nieuwstraat. Je kunt er koffie en thee en frisdranken drinken - inclusief zoals me dezer dagen bleek - milkshakes. Er staan een paar zeer gemakkelijke fauteuils en wat minder gemakkelijke hoge stoelen met bijpassende tafeltjes in donker hout. Het belangrijkste van L&L is echter dat het Engelstalige boeken verkoopt. Anneke en ik spreken regelmatig af bij L&L, zakken genoeglijk weg in de rustige stoelen en nemen wat te lezen. Vaak is onze afspraak daar rond het middaguur zodat we daar ook iets te eten nemen voor de lunch: een sandwich.
Behalve de boeken die ter verkoop in de kasten staan zijn er ook boeken die gelezen kunnen worden door de gaande en de komende man (of vrouw). Als ik daar zit wachtend op de komst van Anneke neemk ik vaak zo'n leestafel boek ter hand. Ik krijg natuurlijk nooit de gelegenheid om zo'n boek uit te lezen, want mijn wachttijd is meestal binnen enkele bladzijden om. Deze week opende ik op deze manier een dun boekje van Stephen King - een uit een serie van the Green Mile -, waarvan ik de titel natuurlijk alweer vergeten ben. Maar die titel doet er ook niet zoveel toe als ik toch niet de gelegenheid krijg om het verhaal uit te lezen. Dit verhaal begon met het verhaal van een oudere man die er door zijn kinderen van overtuigd werd dat het voor zijn bestwil was dat hij in een zorgcentrum trok. Op deze manier raakten zijn kinderen af van een probleem dat liep en praatte.
Maar het zorgcentrum was een gevaarlijke plaats: mensen takelden daar uitermate snel af. Meestal kwamen ze binnen terwijl ze nog tamelijk goed waren (ze liepen wat ongemakkelijk, waren wellicht niet meer helemaal continent en ze hadden nog wat andere kwalen, maar verder waren ze toch nog aardig goed. Maar al na korte tijd moest je ze uitleggen dat de mensen die hen bezochten hun kinderen waren en hoe die heetten, en nog niet veel later moest je ze vertellen wie ze zelf waren...
Veel verder ging het verhaal niet want toen kwam mijn afspraak binnen.
Het beeld dat King schetst is niettemin zeer herkenbaar. Ouder worden heeft zijn beperkingen, maar zoals iemand vanmiddag zei: het is daarbij een genot om de ontwikkeling te kunnen volgen van je kleinkinderen. Het is een genoegen om iets mee te krijgen van de dingen waar je kleinkinderen mee bezig zijn, hoe zij hun wereld inrichten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten