Op zondag ochtend maak ik meestal een wandeling, dit keer niet naar het Mastbosch, maar vanwege de smeltende sneeuw naar het Van Coothplein. Op de terugweg op de hoek van de Julianalaan stond een auto half op het trottoir geparkeerd. Toen ik probeerde er omheen te lopen zag ik de chauffeur staan bij een vrouw in een gemotoriseerde rolstoel. De rolstoel stond met een van de voorwielen op het trottoir, waar nog veel sneeuw lag en met de drie andere wielen op het fietspad. De vrouw, met verwarde haren hing een beetje scheef in haar zetel. Ze had een biljet van €10 in haar hand. De chauffeur van de auto vertelde dat de dame voor nog achteruit kon, haast niet verstaanbaar was en vroeg wat we konden doen om haar te helpen. De politie bellen? Maar wat is het nummer van de politie? Op mijn voorstel draaiden we de rolstoel op het fietspad en duwden het verdomd zware ding naar het tankstation honderd meter verder langs de Graaf Hendrik 3 laan. Daar kon de vrouw wellicht geholpen worden en anders de politie gebeld. Mijn hoop was dat het tankstation een acculaad apparaat zou hebben, zodat de vrouw in rolstoel na verloop van tijd weer zelfstandig verder zou kunnen. We zetten de rolstoel voor de ingang van het winkeltje van het tankstation en liepen naar binnen. De mensen daar keken nauwelijks op, maar ze konden ook niet helpen. Terwijl ik naar het telfoonnummer van de politie zocht, registreerde ik uit een ooghoek dat een van de pompbedienden het biljet van € 10 omwisselde voor twee pakjes sigaretten. Ik draaide 0800 8844, en kreeg te horen, dat de gesprekskosten van dit gesprek onder lokaal tarief vielen, en dat de kosten van mijn mobiele telefoon konden worden opgezocht op de website van mijn provider, voordat ik werd doorverbonden naar een centrale: als ik de politie in Amsterdam, Rotterdam of Den haag wilde spreken moest ik een 1 indrukken, voor de andere regio's moest ik wachten. Na enige tijd meldde de centrale zich en ik stelde me voor in Breda. Ik werd doorverbonden met de centrale van de regio WestBrabant en vertelde van de vrouw die met een vrijwel lege accu voor het tankstation stond.
Op dat moment registreerde ik dat de vrouw in kwestie haar olstoel weer in beweging had gebracht en wegreed... De politie vertelde me dat de melding zou uitgaan en ik legde verheugd de telefoon neer. De man van het tankstation vertelde dat hij de vrouw wel kende - al wist hij niet waar ze woonde. Maar ze kwam wel vaker voor sigaretten. Ondertussen had de rolstoel zo'n veertig meter afgelegd en stond weer stil, maar nu op de inrit naar het benzinestation. Ze blokkeerde bijna de weg voor een auto die er in wilde rijden. De rolstoel zette zich aarzelend weer in beweging en bleef een paar meter verder weer staan. Ik liep er heen en zei tegen de vrouw dat ze daar maar moest blijven staan, want de politie zou snel komen. Rookt u nog maar een sigaretje, mevrouw. Het vooruitzicht dat de politie zou komen om haar te helpen leek haar met vreugde te vervullen en ze bleef zitten waar ze zat. Ik liep weer terug naar het tankstation. Wat te doen? Moest ik nu wachten op de politie? Hoe lang zou dat kunnen duren?
Ik besloot maar naar huis te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten