Terug

Maandag zouden we weer naar huis gaan. Toen ik 's morgens om goed zeven uur de televisie aanzette om de weersverwachting te bekijken, was het eerste bericht dat van een vliegtuig van Air France dat boven de Atlantische Oceaan was verdwenen. Een bericht dat nog eens laat zien hoe kwetsbaar en machteloos je bent als je eenmaal in een vliegtuig stapt.
Onze taxi naar het vliegveld zou om vijf voor half negen van het hotel vertrekken. Onze koffers waren gepakt en alles stond klaar. Al bij het ontbijt sprak Bruce Schoeman me aan. Hij dook meteen weer in de discussie die we gisteren hadden afgebroken. In de lounge sloot Anneke zich bij ons aan. We hadden nog twintig minuten. Wat verwachtte hij eigenlijk? Dat wij ons zouden laten bekeren tot een meer religieuze levenswandel? Of was hij geïntrigeerd door onze libertijnse opvattingen? En passant maakte hij de opmerking dat ik een intellectuele blik op de wereld had, zijn vrouw ook. Maar ging het niet om het hart? Verwees hij hiermee naar zijn eigen twijfels?

Toen we eenmaal op het vliegveld zaten te wachten tot we aan boord konden gaan zagen we op nauwelijks 100 meter van ons af de vliegtuigen opstijgen, met tussenpozen van nog geen twee minuten. Het zou wellicht mogelijk zijn uit de stijghoek en stijgsnelheid van de verschillende vliegtuigen de vliegstijl van de piloten af te leiden. Maar de routine waarmee dit gebeurde gaf iets geruststellends en even later vertrokken we voor onze binnenlandse vlucht naar Philadelphia. Een betrekkelijk klein vliegtuig en mooi weer. In Phillie hoefden we ons niet om onze bagage te bekommeren die ging onmiddellijk door naar Amsterdam. Ons vliegtuig bleef lange tijd aan het begin van de startbaan staan en ging toen weer terug naar de gate waar we ingestapt waren. Er was een storing in de air-conditioning. We vertrokken met ruim vijf kwartier vertraging, waarvan we een deel weer inliepen. In de auto, terug naar huis. Omstreeks de middag stapten we weer binnen in onze flat waarin door Jeanne alle deuren en ramen waren opengezet.